Περπατούσες στον δρόμο και σε είπαν χοντρή. Γέλασαν μαζί σου, εσύ έκρυψες τα δάκρυα σου και έφυγες με το κεφάλι ψηλά. "Ξέρεις πως είναι να τρως χωρίς να πείνας;" Μου είπες και άφησες τα δάκρυα σου να τρέξουν.
Όλοι στο σχολείο με κοροϊδεύουν, είμαι χαζός και δεν με παίζουν τα άλλα παιδάκια. Πήρες αγκαλιά τη μαμά σου και έφυγες με το λαμπερό σου χαμόγελο. " Ξέρεις πως είναι να είσαι ένα ξεχωριστό παιδί; "Σου είπε η μαμά σου και σε κράτησε ασφαλή στην αγκαλιά της.
Τον ακούν να φωνάζει και να σε χτυπά εσύ όμως ποτέ δεν μιλάς και όταν σε ρωτάνε απλά χαμογελάς και κρύβεσαι στη φυλακή σου. " Ξέρεις πως είναι να φοβάσαι, να τρέμεις γιατί αν το κάνεις θα χάσεις τα παιδιά σου;"
Σε βλέπουν όλοι να γελάς μα κανείς δεν έχει προσέξει τα μελαγχολικά σου μάτια. Μπαίνεις στο σπίτι κοιτάς το είδωλο σου στο καθρέφτη αναρωτιέσαι.. " Ξέρεις πως είναι να πονάς και να μην έχεις κάπου να το πεις; "
Φεύγεις από το σπίτι και όλη μέρα ψάχνεις και ψάχνεις. Δουλειά, λεφτά έναν τρόπο να ταΐζεις την οικογένεια σου. Μπαίνεις στο σπίτι με το κεφάλι σκυμμένο. Όλοι σε χαίρονται που σε αντικρίζουν. Εσύ όμως σκέφτεσαι" Ξέρεις πως είναι να μην σου δίνουν μια ευκαιρία γιατί δεν είσαι στη σωστή ηλικία;"
Ξέρεις πως είναι να σε αγγίζουν χωρίς να το θες;
Ξέρεις είναι να χάνεσαι μέσα στους καπνούς, στο αλκοόλ. Ξέρεις πως είναι να ζεις χωρίς να ζεις;
Ξέρει κανείς να μου πει που πουλάνε όνειρα, που θα βρω, ζωή; Πως επιτέλους θα ζήσω ξανά; Ξέρεις Πως Είναι Τελικά;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου