Για κάθε όνειρο που κλαίει, θα πενθήσω.
Για κάθε ελπίδα που δεν πραγματώθηκε ποτέ.
Για τους δειλούς που διάλεξαν το ”λυπάμαι”
από το ”θα προσπαθήσω πάλι”.
Για κάθε χαμένο απόγευμα Κυριακής, θα πενθήσω.
Για τις ώρες που κύλησαν άσκοπα ανάμεσα σε σιωπές.
Για τους ανάξιους εραστές που’χαν μάτια θολά και χέρια τρύπια.
Για τους θεούς που δαιμονοποιήσαμε, θα πενθήσω.
Για κάθε συγχώρεση που δε ζητήσαμε, που δε μας δόθηκε.
Για τα μάτια που λησμονήσαμε να αγαπήσουμε.
Για τους δαίμονες που θεοποιήσαμε, θα πενθήσω.
Για το ορφανό παιδί που έχασα μες
στα χαλάσματα της ωριμότητας.
Γι’αυτό. Γι’αυτό θα πενθήσω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου