Η μοναξιά είναι κατάμαυρη, μην την αφήσεις να σου ντύσει την ψυχή με το χρώμα της. Βάλε κι ένα φεγγάρι μέσα στη κούπα σου να ξεδιψάσεις ολόκληρο το άγνωστο την ώρα που βραδιάζει. Κι αυτός ο πόνος άγνωστος καινούργιος δε τον ξέρω, θα προτιμήσω να τον πιω γουλιά γουλιά κι ας είναι κι ας μεθύσω, ίσως μ"ένα χορό φεγγαρωτό καλά να τον γνωρίσω. Αγάπη θαναι δεν μπορεί κι έχει χαθεί μες στο σκοτάδι, από άδικες μέρες λαγνες, από όρκους ψεύτικους τυλίχτηκε. Μα έτσι έμαθε να ζει και να υπάρχει, με το φεγγάρι μου το φωτεινό. Ένα χορό μπορώ να σου χαρίσω, να αφεθεις να ξεχαστεις να σε ξαναγεννησω. Μα μη μου πεις το σ'αγαπώ δεν θα στο συγχωρήσω... E. Papamakariou.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου