Τώρα που το θρόισμα των φύλλων στη γη τα ρίχνει.....
Τώρα που τα χελιδόνια μας αποχαιρέτησαν για ταξίδι προς
το νότο.. άλλον ένα διανύω Σεπτέμβρη...παγιδευμένη
στη θύμησή σου που έρχεται.. και με χαιδεύει απαλά...
Τι μετράει τελικά ?
Η απουσία ή το ανυπόφορο μιας σιωπής που
την απόσταση μας, ολοένα και μεγαλώνει ?
Και πως μπορώ να την αποδεχθώ αφού
με πονά και με πληγώνει ?
Ρωγμή άθικτη στην καρδιά μου έμεινες.
Κι' η σκέψη σου
επίμονα, με καπρίτσια με τυραννά.
Απαιτείται δύναμη να δείχνεις την αδυναμία σου.
Κι' εγώ τη δική μου, σ' εσένα τη φανέρωσα !
Αλλά τι είναι αυτό που αξίζει περισσότερο στον έρωτα ?
Η αναζήτηση ή η κατάκτησή του ?
Οσο και να ξεγελώ τον εαυτό μου ότι σ' εμπεριέχω,
μου λείπεις αφόρητα.
Επώδυνη κι' η έλλειψη του κορμιού σου και παλεύω
τις πρωτόγονες δίψες μου.
Πού είσαι ?
Στο χαρτογραφημένο πλανήτη μας περιπλανιέμαι....
για ένα αλλο ακόμη βράδυ, αναζητώντας σε,
μέσα στο σύντομο "μαζί" που ζήσαμε.
Κι' αν και γενναία στη μοναξιά μου έχω σταθεί,
απόψε, αδιαφορώντας για την...σπουδαία μου λογική,
με συνειδητή επιλογή, σε θέλω.
Εσένα μοναδικά και την αγκαλιά σου
γιατί
το ρήμα..."ζ ω", μόνο κοντά σου το ένιωσα
και μόνο μαζί σου, έμαθα και να το κλείνω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου