Με τα πρώτα μελτέμια του Σεπτέμβρη ....σε μια καθημερινότητα που ρέει ακατάπαυστα...με σερνόμενα βήματα, πάνω στα καλντερίμια .. χαζεύω από το "Mammo" της παραλίας, τους γλάρους που συνοδεύουν τα καράβια στο πήγαινε-έλα των ταξιδιών τους....Σύρο, Τήνο, Μύκονο... Εσύ στο Ιόνιο.
Στο Αιγαίο εγώ. Ακόμα κι' εδώ, καταγράφονται οι αντίθετες κατευθύνσεις.μας, σκέπτομαι και χαμογελώ πικρά.
Μ' αγαπούσες πολύ. Έλεγες.... Πως από τους επιταχυνόμενους καρδιακούς παλμούς σου, η καρδιά σου θα έσπαγε. Έλεγες....
Κι' είχαν τα λόγια σου ήχο μαγικό, που χάιδευε τρυφερά τη ψυχή μου σπάζοντας το όστρακο που μέσα του κλεισμένη, ασφυκτιούσε και..βγήκε μαζί μου ολάκερη, στο φως, μετά από χρόνια άνυδρα σε ερήμους μοναξιάς. Και ήταν τότε...
που μοιραστήκαμε αγκαλιές, φιλιά, χάδια και νύχτες φεγγαρόλουστες που τέλειωναν λίγο πριν το ξημέρωμα χαράξει.. Αργοπορημένα βρεθήκαμε. Αλήθεια, γιατί άργησες τόσο?
Περασμένος μισός και αιώνας, αλλά τι σημασία είχε ?
Αυτό που μετρούσε, το ουσιαστικό, είχε αναπάντεχα συμβεί, δίχως αναζήτηση ταυτοτήτων, προδιαγραφών και προυποθέσεων και δεν ήταν παιχνίδια του μυαλού μου, μήτε καπρίτσια ψευδαισθήσεων.Ηταν γεγονός. Είχες αγγίξει τη ζωή μου κι' ο υπόλοιπος, περίσσευε κόσμος, αφού σε είχα βρει κι' ήσουν για μένα, ο ένας και ο..ξεχωριστός !
Ομως, το ίδιο απροειδοποίητα, όπως κι' ο ερχομός σου,
ο απρόσμενος στη ζωή μου, το δόσιμο σου τσαλακώθηκε αιφνιδιαστικά, ο ερωτάς σου ξεθύμαινε ..και σταμάτησε
να σε εκστασιάζει και ν' αποτελεί την απαράμιλλη υπέρβαση που δημιουργεί η ομορφιά των συναισθημάτων του.
Κράτησε όσο ένα πυροτέχνημα που έλαμψε για λίγο κι' έσβησε μετά.. Οσο μια ανάσα λαχτάρας. Για τόσο λίγο.
Να φταίει που αφαίρεσες τα σύμφωνα και άφησες γυμνά τα φωνήεντα του.."πάντα" να ήχούν σε κρεσέντο μέσα στη μοναχικότητά μου? Κι' αλήθεια, πού πάει ο έρωτας όταν φεύγει?
Και τι μένει ? Ενα θλίψης κενό, που δε γεμίζει με τίποτα αφού σε ομηρία, τ' όνειρά μου, κρατάς, το ξέρω, ανοικειοθελώς.
Μα όσο κι' αν κοφτερές του χωρισμού μας είναι οι λεπίδες και πονούν, Ξέρεις? δεν με νοιάζει που δεν αγάπησες.
Μου φτάνει που ξέρω το πόσο, σ' αγάπησα εγώ!
Στο λιμάνι η κίνηση αραίωσε μετά την αναχώρηση και του τελευταίου Ferry κι' η θάλασσα θύμωσε για τα καλά.
Τα κύματα της με ορμή χτυπάνε πάνω στις μεγάλες προστατευτικές γκρίζες πέτρες του μώλου, στο "Νησάκι".
Σκοτίνιασε κι' ο ουρανός... Μπορεί και να βρέξει..
Το πρωί είχα ακούσει... πως θα 'χει μποφόρ..
Ισως ανακοινωθεί και απαγορευτικός απόπλους...
Κι' αύριο....επιστρέφω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου