Όταν τα Σύννεφα θα συναντήσουν το Φεγγάρι, θα
συναντηθούμε ξανά στον Ουρανό.Πατέρα μου σε αγαπώ!
Θυμάσαι τότε που σου είπα φοβάμαι?
Μου είπες <<Μην φοβάσαι.Εγώ είμαι εδώ!>>
Όπως μου λες και τώρα. Από τον Ουρανό...
Θυμάσαι τότε που σούλεγα τα όνειρα μου? Μούλεγες
<<Προχώρα! Κάνε τα όνειρα σου πραγματικότητα.>>
Ακόμα μου το λες.Μόνο που τώρα Όνειρο έγινες εσύ...
Θυμάσαι τότε που παίζαμε παιδιά? Ήσουν κουρασμένος από την
δουλειά.Δούλος εσύ,με αφεντικά πολλά. Μα και πάλι τίποτα
δεν έλεγες.Ποτέ δεν βαρυγκομούσες.
Γινόσουνα παιδί και σαν παιδί έπαιζες μαζί μας και εσύ...
Θυμάσαι τότε που γύρναγες στο σπίτι στενοχωρημένος?
Που χιλιάδες τα προβλήματα σε πνίγανε,μαζί και εγώ?
Σε έπνιγα και εγώ ακόμα πιο πολύ,με τα δικά μου προβλήματα
που τότε νόμιζα ότι ήταν τα πιο δύσκολα και μεγάλα στην γη.
Που να φανταστώ! Που να φανταστώ πατέρα τι πέρναγες εσύ...
Θυμάσαι τότε που έκλαιγες κρυφά? Νόμιζες ότι δεν σε βλέπω,
μα εγώ σε έβλεπα.Είχα μάτια και αυτιά.Να δω τον πόνο σου,
να ακούσω την ψυχή σου που ούρλιαζε.Σαν πληγωμένος λύκος
ούρλιαζε σε ένα άρρωστο χλωμό φεγγάρι που ερωτεύτηκε
και ανταπόκριση δεν βρήκε.
Γιατί Φεγγάρι δεν υπήρχε! Ούρλιαζε στο Πουθενά...
Θυμάσαι τότε που χωρίσατε με την μαμά?
Μας πήρες σε μιαν ήσυχηγωνιά και πόσο την αγαπάς μας είπες.
Ο αδερφός μου και εγώ, σε ένα χειμώνα με βροχερό καιρό.
Βροχή απ' των ματιών μας το δάκρυ και εσύ εκεί σε μια άκρη,
πόσο την αγαπάς να μας λες.
Και πόσο την καταλαβαίνεις,πόσο την πονάς.
Ενώ εσύ πονούσες πιο πολύ.Να μας παρακαλάς,
να μην πονέσει αυτή.
Να την προσέχουμε μας έλεγες και να την αγαπάμε.
Θυμάσαι όταν έφυγες μετά? Όχι δεν θυμάσαι,θα σου πω εγώ.
Την ημέρα που δεν ξημέρωσε ποτέ για σένα,όλοι ήταν εκεί. Όλοι,φίλοι,συγγενείς,γνωστοί.Να σε δουν,να σε τιμήσουν.
Μα ήταν πια αργά.Το χώμα σου θα φιλήσουν.Και θα φύγουν.
Το χώμα που τάφηκες εκεί.
Το χώμα που αγαπώ,γιατί μέσα του είσαι εσύ...
Ξέρω πατέρα,δεν θέλεις να πονώ.
Δεν θέλεις να λυπάμαι και να κλαίω,μα να γελώ.
<<Χαμογέλα>> πάντα μου έλεγες
<<ό,τι και να γίνει θέλω να χαμογελάς!>>
Αυτό λέω και στα δικά μου παιδιά.
Σε φέρνω στην μνήμη μου και χαμογελώ.Μα ένα δάκρυ φεύγει.
Δάκρυ πικρό,που δεν μπορώ να σε έχω τώρα πια εδώ.
Για αυτό και γιατί... Συνειδητοποιώ,ότι ο πατέρας πια είμαι εγώ!
Όταν τα Σύννεφα θα συναντήσουν το Φεγγάρι,θα φύγω.
Θα έρθω να σε συναντήσω,για να γίνω και πάλι παιδί.
Να μου λες πόσο είμαι τυχερό,να σου λέω πόσο σ' αγαπώ.
Και τα παιδιά μου από την γη να μου μιλούν,
όπως εγώ σε εσένα τώρα.
Να με ρωτούν σαν θάρθει αυτή η Ώρα...
<<Θυμάσαι πατέρα? Θυμάσαι τότε που...>>
Και εγώ να τα κοιτώ,μια αυτά και μια εσένα.Και να χαμογελώ!
Όπως χαμογελάς τώρα εσύ...
Πατέρα μου σε αγαπώ. Σε αγαπώ πολύ.
Και αν έρθουνε τα Σύννεφα,θα τους πω πως είμαι το Φεγγάρι.
Θα τα ξεγελάσω, μπας και έτσι σε συναντήσω.Μην τους το πεις.
Τίποτα σε παρακαλώ σε κανέναν μην πεις.
Μόνο Ουρανός να γίνεις και νάρθεις να με βρεις.
Δεν είναι ωραία εδώ,δεν είναι ωραία χωρίς εσένα.
Δώσε χαιρετίσματα στον Ήλιο και τα αστέρια. Στείλε μου
ένα μήνυμα με ουράνια περιστέρια.Και εγώ θα καταλάβω.
Θα πάρω φωτιά,σαν φλεγόμενη βάτος.Ολόκληρος θα φλέγομαι,
αλλά δεν θα καίγομαι.Όταν τα Σύννεφα θα συναντήσουν
το Φεγγάρι,θα συναντήσω και εγώ Εσένα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου