Μια αδιανόητη τελική ευθεία παίζεται στα προσεχώς του νου... Νίκος Μοσχίδης.

Η πραγματική μου ηλικία:οι ματαιώσεις των ονείρων,

ο <<λιγοστος>>χρόνος για να δημιουργησει η μνήμη

την αίσθηση του αιώνιου.

Αν όμως με μια μη αναμενόμενη σύγκρουση της η μνήμη,

με την πρωτοφανερωτη ομορφιά γεννούσε τη λήθη;

Αθώα και γκρινιάρα η τελευταία θα μάζευε τα δάκρυα

σαν μαργαριτάρια,να τα κάνει μαγικό μενταγιόν.

Να της δίνει δύναμη ο μάγος της συμπόνιας.

Η λήθη,οχι μια άδεια μνήμη, μα ο ιππότης που προστατεύει

το καινούριο με το φιλί του πνεύματος,για να έχει τη γαλήνη

η πραγματικότητα να ζωγραφιστεί εντός.

Το καινούριο,

το νέο εγώ, το νέο εσύ

Ο νεος κόσμος των θαυμάτων.

Πρέπει να στρίψω σπ'αυτη την απαράδεκτη τελική ευθεία.

Αχ που θα βρω τα μάτια να μου πουν.

Είμαι εδώ για να χάσω τον χρόνο μου μαζί σου.

Αυτόν που πέρασε,

αυτόν που περνά,

αυτόν που Θα'ρθει.

Και να'ναι όμορφα, σαν στροφή σε τελική ευθεία.

Σαν στροφή που δεν βγάζει πουθενά.