Έ,σεις μικρά ναυτόπουλα
στ΄άλμπουρ΄ανεβασμένα
το αετίσιο βλέμμα σας
το πέλαγο χτενίζει
στο ηλιοκαμένο μέτωπο,
το χέρι σας αντήλιο.
Την γη όλη ταξιδεύετε
γιοί κοσμογυρισμένοι.
Μην τάχα και ακούσατε
αν ζει ο αδελφός μου;
Εγώ μέσα στην θάλασσα
ολημερίς παλεύω
και είναι τα φύκια των βυθών
στρώμα μου και κρεββάτι.
Πικρά με καταράστηκαν
με την ψαρίσια ουρά μου
να μην είμαι ούτ΄άνθρωπος,
ούτε και ψάρι όμως
ολονυχτίς,ολομερίς
κλαίγοντας τον γυρεύω
τον αδελφό μου τον τρανό,
τον Μέγα Βασιλέα!
Και αν τον συναντήσετε
αλήθεια μην του πείτε!
Αφήστε τον να θεωρεί,
αφήστε να πιστεύει
πως η δοξασμένη χώρα του
ακολουθεί τα χνάρια τα δικά του
με δόξα,με τόλμη και με τιμή
πως συνεχίζει αγέρωχη
το όνομά της να διαφεντεύει,
δεν την φοβίζουν άρπυιες
Αφήστε τον να θεωρεί,
αφήστε να πιστεύει
πως είν΄οι αρχηγοί της άξιοι
στην χώρα που γέννησε την Δημοκρατία
πώς με σύνεση και Δικαιοσύνη κυβερνούν!
Αφήστε τον να θεωρεί
αφήστε τον να πιστεύει
πως δεν την ξεπουλάνε,
την ένδοξη την Πατρίδα τους,
τα δάκρυά σας κρύψτε τα
δάκρυα δεν αρμόζουν.
Στο αίμα σας μέσα κυλά
το αίμα το δικό του!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου