Κάποτε ξέρω,
θα ξαναρχίσει ο διάλογος μέσα μου
για τη μοιρασιά του κόσμου.
Ενα για την αγάπη,
ένα για τη δημιουργία,
ένα για την αξιοπρέπεια, ένα για την αλήθεια.
Είναι δύσκολο ν'αλλαξεις τις περιουσίες των μετόχων.
Ολα παιδιά μιας καρδιάς που σιγα-σιγα μαθαίνει τη ζωή.
Καθώς περνούν οι μέρες τα μοιρασμένα φθείρονται,
άγονα υπερκαλλιεργημενα χωράφια,
χαλασμένα σπαρτά, ραγισμένοι τοίχοι,
θαμπά παράθυρα,
ταβανια που στάζουν,
γδαρμένοι καθρέφτες με μισά ειδωλα,
χτυπούν τα ξεχαρβαλωμενα παραθυρόφυλλα,
μια καταπιεσμένη σιωπή του γερασμένου αηδονιού,
παλιές άγνωστες φωτογραφίες,
φρακαρισμενες τέντες για κλάματα
να κρύβουν το όμορφο δειλινό,
προοιμίο της επερχόμενης νύχτας.
Τα αμοιραστα λιγοστεύουν,
αργές κινήσεις σε ιλιγγιώδη κόσμο,
βραχνες φωνές, αλύγιστα κλαριά, αρχαίες ελιές,
στίχοι μιας κουκουβάγιας που έστρεψε το ευλύγιστο
λαιμό της κάνοντας το μπρος πίσω,
στη καλύτερη περίπτωση με συνεχώς έκπληκτα
μάτια που ακόμα μπορεί.
Μοιράζουμε τον αδιάσπαστο κόσμο μας
μα εκείνος συνεχίζει να φεύγει,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου