Στο ακοίμητο κύμα
που - πιστός εραστής -
αιώνια τα φιλιά του απιθώνει
στα στήθια της ακρογιαλιάς...
Σ' ενα πεύκο, που τολμά
να δροσίζει τα πόδια του
στ' ατλαζένιο κορμί της θάλασσας...
Σ' ενα κλωνάρι βασιλικό,
που γεμάτο περηφάνια
ανασηκώνεται στις μύτες των ποδιών
κι αφειδώλευτα σκορπάει
καλοκαιριού μοσχοβολιές...
Σ' ενα βότσαλο,
σμιλεμένο απ' το τριβείο της αλμύρας
κι απ' τ' αμόνι του φωτός...
Σε μιαν ελιά, που γεύεται ο ήλιος
κι ασημώνει το φεγγάρι...
Σ' ενα βράχο,
που στέκει ακλόνητος,
καλωσορίζει το χρόνο
και "φιλεύει" μυστικά
τις εποχές...
Σ' εκείνη τη θεσπέσια αύρα,
που σκύβει στα ξαναμμένα πρόσωπα
και δροσοτραγουδάει,
της ζωής τα γραμμένα...
Εκεί, και σ' αλλα άπειρα κι απλά,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου