Μες στην μεγάλη Αγκάλη σου
δοκίμασα να ζήσω.
Την τελευταία ανάσα μου,
στα χέρια σου να αφήσω!
Πώς ταξιδεύεις το όνειρο;
Πα στο καράβι δένεσαι,
κράτα τιμόνι σταθερό
γιατί θεός μου φαίνεσαι!
Και τις σειρήνες μην ακούς
για θα πεθάνω από καημό
κακό μην μ' εύρει σε γιαλό
και μείνω μ' αναμνήσεις..δράκους.
Αντριεύει ο πόθος ο κρυφός
μου 'ρχεται,παραζάλη
στην σκέψη πως δεν μ'αγαπάς
και πως θα πας με άλλη.
Χαροπαλεύουν πεθυμιές
χάνεται ο κόσμος ο παλιός
φεγγάρια γίνονται οι στιγμές
κι όλα μου λεν' κοίτα εμπρός.
Να,κι ο αρχαίος Τοξευτής
Έρως που είσαι ποιητής,
ας σε ξαναρωτήσω:
γιατί στα γεροντάματα
αλλάζεις άρδην,
πράγματα;
Και βασανίζεις τις καρδιές
κάλιο να μέναν,μοναχές!
Χαμογελούνε οι Ψυχές
χορεύει αντάμα
ανάσταση και λήθη'
κάλιο που ζούν μες τις σκιές.
Μα ξεδιψούν με νάμα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου