Άνθη κόκκινα, πύρινα χείλη... Σταματίνα Βάθη.

Άνθη κόκκινα, πύρινα χείλη,
πόθου έναυσμα, καρδιάς καριοφίλι.
Νιότη ολόδροση, ξέπλεκες μνήμες,
χτυποκάρδια αέρινα, δυναμίτες ευθύνης.
Γυναίκα θεά, καμπύλες στους ώμους,
στήθη χαράς, στοχασμοί για παρανόμους.
Γάργαρο γέλιο, κελάρρυσμα πηγής,
άφθονο να τρέχει, πότισμα ψυχής.
Φλόγες της αυγής, στόματα ουράνια,
κορμοί της πυγμής, φιδίσια σώματα, με διάνοια.
Χορός της νιότης σε πύρινο κύκλο,
πάθος του μυαλού σε πυρπολιτικό ύμνο.
Ηφαίστειο λάβας να καίει,
καύτρα κάθε εκατοστού της γης,
κύκλος όλης της ζωόδου πηγής.
Χείλη λατρεμένα, άπειρα ζωγραφισμένα.
Γυναίκα, φλόγα, ζωή.
Αέρας, νερό, του κόσμου πηγή.
Νιότη, λατρεία, μια του κόσμου ουσία.
Πυρπολίτρια καρδιάς, μυαλού και ομορφιάς.
Αιώνια, διαχρονική αξία, βασίλισσα κυρία.
Θυγατέρα του ήλιου, κόρη της αβύσσου.
Πάνω σε κορυφή του κόσμου για ένα χαμόγελό σου.
Φωτιά, νερό, γη εύφορη να λάβει το σπόρο της ζωής.
Μαλλιά θεϊκά, χέρια λατρευτικά.
Στήθη, πηγή τροφής, απόλυτης σαγηνευτικής μορφής.
Θάλασσα με φουρτούνες, καταιγίδες και τυφώνες.
Λιμάνι γλυκό να σε περιμένει, τρυφερά να σε υπομένει.
Γυναίκα της νιότης θεά, μητέρα, γιαγιά. Ολόγλυκη αγκαλιά.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου