Κάθε μέρα που νυχτώνει... Σταματίνα Βάθη.

Κάθε μέρα που νυχτώνει, η αλήθεια με πληγώνει,

σαν σταγόνες σε ένα δράμα,

της βροχής η ζωντάνια,

μέσα στην ψυχή μου την άδεια.

Κεραυνός ο δικός σου ο ερχομός.

Και ο ήλιος μου θυμίζει,

ένα γέλιο που με ταλανίζει.

Με πληγώνει, με σκοτώνει, ένα άρμα φωτιάς

της δικής σου ματιάς, έκρηξης και χαράς.

Τα χρυσοσύννεφα να με χαϊδεύουν,

σαν τα μαλλιά σου στην αγκαλιά μου,

που χάνονται από τα γλυκά φιλιά μου.

Με του Ήλιου το φευγιό, να σε θέλω πάλι εδώ,

λατρεμένε μου Θεέ, σμιλεμένε

με της Δύναμης την ένταση, εκρηκτικέ.

Ένα γέλιο που με εξουσιάζει, μια ματιά που με τινάζει,

σε αβύσσους και ουράνια, ζητώντας τα δικά σου χάδια.

Η ψυχή της γυναίκας που αγαπάει δεν έχει όρια, ούτε ουρανό.

Ούτε το σύμπαν το ίδιο δεν το έχει για φραγμό.

Μόνο το άπειρο την αντιπροσωπεύει,

η τελειότητα και υπερβατικότητα για μια καρδιά που λατρεύει.

Κεραυνός ο δικός σου ερχομός.

Stamatina Vathi