Άπλωσε το χέρι του πάνω στο δικό μου.
Άγριο, σκαμμένο απ' τις δαγκωματιές,
ακούμπησε τις άκρες των δαχτύλων μου.
Μικρό χεράκι, τόσο γερασμένο
Έψαχνε με το βλέμμα μια δική του άκρη,
στην άκρη των χεριών μου .....
Έτσι η πόρτα άνοιξε και δειλά έκανα ένα βήμα.
- Πώς σε λένε;
Κατέβασε τα μάτια, σταμάτησε να κινείται.
Με κοίταξε για λίγο, τόσο λίγο.
Κι αυτό το λίγο, έφτανε για μια ζωή!
Μετά χάθηκε ξανά στον δικό του κόσμο.
Η Πόρτα έκλεισε.....
Στέκομαι έξω και την ακουμπώ με το πρόσωπό μου.
Αρνούμαι πεισματικά να φύγω απ' εκεί.
Θα παλέψω, όσο να ματώσουν τα δικά μου χέρια.
Όσο χρειαστεί. Για πάντα!
Ακούω την ανάσα του. Δε μιλά αλλά ξέρει πως είμαι εκεί.
Του τραγουδώ το τραγούδι της τάξης μας. Έχει το όνομα του.
Τον ακούω να το λέει σιγανά και έτσι
απλά η Πόρτα ανοίγει και πάλι.
Οι λέξεις μικρές . Για ασφάλεια .
Να πιάνουν θέση στο σπιτάκι του , να του μάθουν τη ζωή.
Των άλλων. Η δική του είναι αλλού.
Ας ήξερα με ποιον μιλά, ποια πλάσματα τον συντροφεύουν ,
ποια όνειρα κάνει τη νύχτα.
Τίποτα δεν ξέρω! Ένα μόνο!
Το δώρο που μου αφήνει, κλείνοντας την Πόρτα.
Την Αγάπη του. Και αρνούμαι πεισματικά να τη χάσω.
Στα παιδιά με ιδιαίτερες ανάγκες, σαν αυτές που έχουμε
πια και εμείς. Τα αγάπησα και μου έδωσαν μια ζωή αυθεντική ,
καθάρια, υπέροχη! Τα δίδαξα και έγινα εγώ μαθήτριά τους.
Σωθήκαμε μαζί και άλλο πιότερο δεν έχω να ζήσω
απ' αυτό το μεγαλείο!
Και όταν οι άνθρωποι με λύπηση τα κοιτούσαν εκείνα
με σθένος ψυχής , χαμογελούσαν. Καταλάβαιναν,
όλα τα καταλάβαιναν , αλλά ήξεραν να κάνουν
τους άλλους ευτυχισμένους.
Με έμαθαν να μην φοβάμαι την ευτυχία!
Αν πιστεύετε πως μπορείτε να δώσετε περισσότερα
και ανώτερα από εκείνα , είναι η ώρα να το κάνετε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου