Συνθέσεις... Χάρης Παπασάββας...

Κι όταν τα χείλη έσμιξαν

στην προσταγή του Έρωτα,

θάλασσα και ουρανός

διεκδικητές του πάθους έγιναν.

Το φιλί σου ανυπόγραφο,

το κοκκινάδι σου το ξέπλυνε η βροχή

και η αιώνια γλύκα του φτερά μου προσφέρει.

Ακούω την βαθιά σου ανάσα

να γράφει οίστρους στον χρόνο.

Ηλιοτρόπια τα σώματα μας σε σήραγγες,

προσανατολιζόμαστε στην κυκλική πορεία

όταν σφιχτά με κρατάς.

Αισθάνομαι να χαϊδεύεις μελαγχολικά

τον μυικό μου βηματοδότη

για ένα τικ-τακ αιωνιότητας ακόμη.

Άναψε το φως να δεις το μέλλον

που χύνεται στο εκκρεμές.

Οι άγριες βελανιδιές στο ξέφωτο

ρίχνουν τα μελαγχολικά τους φύλλα,

ζυγίζω το βάρος τους στους ανεμόμυλους

μαχαίρια που σκίζουν την εμπιστοσύνη,

σφραγίζω την αίσθηση μου,

τα μάτια μου στον καθρέφτη

φαίνονται αληθινά ,γαλήνια ,

όπως εκείνα τα λευκά γιασεμιά

στο ανθοδοχείο της ζωής.

Ναι,ναι ..τώρα ξεμακραίνεις

ξοδεύοντας το λάδι στο λυχνάρι.

Ποιος έκλεψε αυτό το φως της αποδημίας

που χαϊδεύει στο ανήσυχο σκοτάδι

τα σκόρπα χρώματα του προσώπου σου.

Όταν τα ολόλευκα τα κρίνα

την ολόθερμη τη γη

αγκαλιάσουν μαραμένα,

την ψυχή μου αγνή

στα χέρια σου θα παραδώσω.

Η ορφάνια της αγάπης

δεν συλλαβίζεται από τα λουλούδια

αλλά από τους ποιητές τραγουδιέται

και απ' την σκόνη των ονείρων

κρυφά ψιθυρίζεται. 

Haris Papassavas