Σκοτείνιασε ενωρίς,
και τ' άστρα ξεχαστήκαν
κι αυτή η ψυχή μου σαν περιστεριού
ανάσα τις θύμησες αγγίζει να κρυφτεί!
Σωπαίνω στων ονείρων
τη μοναδική στιγμή, σ' ανήσυχα
μελτέμια μου ψάχνω διαφυγή!
Ψάξε με, στης νύχτας τη σιωπή
στον απόηχο του τέλους, στην ουσία
της στιγμής, στο απόμακρο το βλέμμα
ίσως κάτι να σωθεί!
Οι νύχτες μου μονάχες,
και το βλέμμα στο κενό, πως τη σκέψη
να μερέψω, τις συσπάσεις των χειλιών,
πως μπορώ να ξεγελάσω τον ίδιο μου τον εαυτό!
Σκοτείνιασε νωρίς
ξεχαστήκανε τ' αστέρια κι ο εφιάλτης
ξαναζεί, πόσο απόμακρη η μορφή σου
η αναπνοή δεν βγαίνει και η σκέψη ατονεί!
Ένα διάλειμα ζωής
στου μυαλού μου το σκοτάδι
μια λάθος διαδρομή, θύμησες διαχρονικές
μιας ασημαντης στιγμής!
Οι αισθήσεις μου σωπαίνουν
κι η ψυχή μου σ' αναζήτηση διαρκή,
κι έξαφνα ξανάρθες πάλι μα είναι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου