Μέσα στον γκρίζο θολό ουρανό που σκεπάζει τα όνειρα μου,εγώ ψάχνω εσένα για να πάρει φως η ματιά μου.Να πάρουν χρώμα οι λέξεις μου,να βγούνε να ανατείλλουνε σαν ουράνια τόξα.
Άρωμα η κάθε λέξη μου να έχει από το δικό σου.Από του έρωτα σου αυτό το άρωμα το μεθυστικό,που από τότε που το μύρισα μέθυσα και εγώ.Να πάρω αποτύπωμα να αφήσω στο φεγγάρι και μαζί με τα βήματα μου να είναι εκεί και τα δικά σου.Για να θυμίζουνε πως κάποτε υπήρξαμε,πως κάποτε ένας έρωτας έφτασε στο φεγγάρι.
Και αν κάποιος θέλει να τον βρει,την γη να αποποιηθεί και στου τρελού τον τόπο να πάρει απόφαση να ζει.Στου φεγγαριού αυτή την χώρα,μόνο τρελοί και ερωτευμένοι ζουν.Μα οι ερωτευμένοι μήπως δεν είναι τρελοί? Και οι τρελοί,ερωτευμένοι? Και άστους ποιητές να γράφουνε για έρωτες και λάγνα φεγγάρια,εμείς θα ματώνουμε εκεί ξυπόλητοι και θα πονάμε.Γιατί ο έρωτας δεν λέει
λόγια ωραία,μα στην Σιωπή βουτάει και στον θάνατο για να σε αναστήσει.
Πόσο πονάει άραγε η Σιωπή? Ίσως πιο πολύ και απ' τον θάνατο.
Και όσο εμείς γράφουμε για έρωτες που άνθισαν,αυτοί οι ίδιοι οι έρωτες πεθαίνουν.Γελάνε με την ματαιοδοξία μας και γρήγορα τα
φτερά μας κόβουν.Μα και πάλι μυαλό δεν βάζουμε,γιατί χωρίς το
όνειρο δεν ζεις.Πως να ζήσεις δίχως όνειρα και δίχως έρωτα? Και τότε η ψυχή βρίσκει ένα αστέρι για να κατοικήσει,μια καρδιά να αγαπά και επάνω της να ακουμπήσει.Και μέσα στην μαύρη νύχτα τα μάτια σου λάμπουν από έρωτα,φωτίζοντας έτσι το σκοτάδι.Η
φωτιά που ανάβει η ματιά σου σε ζεσταίνει και μέσα στα όνειρα σου πάει και μπαίνει.Για να μην κρυώνει τον χειμώνα.Γιατί η
άνοιξη αν αργεί,ο έρωτας μας για να μας ζεστάνει αρκεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου