Θέλω να σε φωνάξω, μα ξέχασα το όνομά σου.
Θέλω να σου μιλήσω, μα δεν έχω κάτι να πω.
Κι όμως δεν γράφω κάτι που να δηλώνει θλίψη,
ούτε πόνο, ούτε απογοήτευση.
Σήμερα κοίταζα την θάλασσα, το δασάκι του Φάρου στην
ανατολική πλευρά του, την θάλασσα Παπαθανασίου και την άλλη
την τόσο κοντινή μου θάλασσα, τις Συκιές, όπου όλη την μέρα οι
φωνές από τα παιχνίδια των παιδιών δεν έπαυαν.
Καθόμουν στο δυτικό μπαλκόνι, σε αυτό που ως πριν λίγο καιρό
δεν έβλεπα παρά τα μεγάλα αλμυρίκια κι όχι αυτές τις δυο
παραλίες. Μπορεί και να λυπήθηκα για τα δέντρα μα τώρα
βλέπω, αυτά που γνώριζα μα δεν έβλεπα πριν.
Κι όμως αυτή η μνήμη των δέντρων που τραγούδαγαν τον άνεμο
είναι μια θλίψη, όπως και να 'χει. Δεν απευθύνομαι σε σένα,
όπως είπα δεν θυμάμαι το όνομά σου. Στο όνειρο που έπαψε
μιλάω και είμαι ευγνώμων γι' αυτή την παύση. Έχει τόση
ομορφιά αυτή η παύση κάθε ονείρου, στο ψέμα της γης.
Είναι ένα είδος ελευθερίας, το να βρεις μέσα σου αυτό το
αληθινό κομμάτι του εαυτού σου που τίποτα δεν χρειάζεται,
πέραν της αναγνώρισης του σκοπού της ζήσης σου!!
Γιατί ανάμεσα στην χαρά και την λύπη η ειρήνη, η γαλήνη, η
ησυχία. Κι αν τα δέντρα κόπηκαν ίσως αύριο ξαναγίνουν.... !
Κι αν δεν έχω την όραση αυτή την τώρα,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου