Κάθε βράδυ το ίδιο σκηνικό ,
μια σαμπάνια που δεν άνοιξε ποτέ ,
δύο ποτήρια που δεν γέμισαν ποτέ ,
δύο καρέκλες σε στάση αναμονής
μα ποτέ δεν ήρθε κανείς ...
Το τζάκι να καίει , μα δεν ήταν
τα ξύλα που καίγονταν
ηταν τα όνειρα ,
που είχαν μείνει στο σκοτάδι
και που ποτέ δεν είδαν το φως ...
Το κερί μπροστά της με τη φλόγα του
να μεγαλώνει και να μικραίνει ,
κατευθυνόμενο απ' την ανάσα της ,
ο μοναδικός μάρτυρας στα δάκρυα της ...
Τόση αρμονία ,
τόσο ωραίο σκηνικό
σε θέση αναμονής ...
Elena Grammenou Mavroidi
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου