Η Αληθινή Αγάπη
δεν έρχεται
κάθε μέρα.
Μια φορά,
έτσι ξαφνικά,
η ζωή μας παίζει
ένα παράξενο παιχνίδι,
ένα θρόισμα θ’ ακούσεις,
ένα αιχμηρό βέλος,
κι ένας δυνατός
αναπάντεχος πόνος
θα σε συνταράξει.
Οι κτύποι της καρδιάς σου
θα σταματήσουν
και η πόρτα της πρέπει ν’ ανοίξει.
Είναι η στιγμή,
η πιο μικρή στιγμή
που θα στοιχειώσει
όλη σου τη ζωή.
Ίσως ο κατάλληλος άνθρωπος
να ήρθε αργά
και την πιο ακατάλληλη ώρα.
Όσα σ' αγαπώ
κι αν ακούσεις κατόπιν,
δε θα είναι ποτέ ίδια.
Τις ημέρες,
έτσι ξαφνικά,
ο ήλιος θα βγαίνει
μέσ’ απ’ τα μάτια του
κι ας είναι μακριά.
Όπου κοιτάς
Τα σύννεφα
στις παρυφές του χρόνου
φευγαλέα θα διασχίζουν
τ’ όνειρο, τη σιωπή, τη μοναξιά,
θα χτενίζουν τα μαλλιά του
και τρέχοντας
ανάμεσα από τις τρεμουλιαστές σταγόνες
της βροχή τους
θα διαλέγεις τα παράφορα,
βουβά,
καυτά δάκρυά του.
«Μείνε δίπλα μου
σε χρειάζομαι,
χωρίς εσένα
όλα γίνονται γκρεμός»
Τα βράδια
θα τον αναζητάς
στ’ άστρα και στο φεγγάρι.
Το αιχμηρό βέλος
που σε πόνεσε πολύ,
θα σε τρέχει σε κορφές τολμηρές,
ζεστές ή παγερές,
χωρίς αυτό πλέον
δε θα μπορείς να ζεις.
Αχ, αληθινή αγάπη!
«Ένα παραπονεμένο δάκρυ,
που κύλησε στο πρόσωπό μου,
είσαι
που συνοδευόταν από ένα πληγωμένο,
γιατί».
Τότε ζωγράφισε
με τα πιο όμορφα μολύβια
τα όνειρά σου και ταξίδευσε,
και γέμισε την ψυχή σου
μ’ αυτά.
Κάνουν τη νύχτα πιο όμορφη
και τη νέα μέρα μαγική.
Ναι.
Όσο παράξενο κι αν φαίνεται
τίποτα δεν θα μένει για σένα,
όλα γύρω θα είναι ανώφελα
και πληκτικά.
Η καρδιά σου
σαν νυχτολούλουδο
έκανε λάθος κι έκλεισε στο φως
γιατί το μπέρδεψε με το σκοτάδι.
.
Εάν η περιπέτεια
στα χέρια ενός τρελού
είναι επικίνδυνη,
η ρουτίνα
στα χέρια ενός λογιστή
είναι θανάσιμη.
Έτσι ξαφνικά,
Θ’ αναζητάς πάντα
το αιχμηρό βέλος
που σε πόνεσε πολύ,
γιατί ενώ αυτό σε οδήγησε
στην πόρτα του παραδείσου,
εσύ δε μπόρεσες να βρεις το κλειδί.
Σου έδωσε την καρδιά του
αλλά εσύ ασφάλισες το στήθος σου.
Μελαγχόλησε.
Φταίει:
Η λογική;
Ο εγωισμός;
Οι καταστάσεις;
Το ταξίδι;
Ξαναδές
αυτά τα μάτια
με τη θλιμμένη τρυφερότητα
στο χαμόγελο τους
σαν να είναι η πρώτη φορά.
Είναι γραμμένο:
Η ευθεία να μην είναι πάντα
ο καταλληλότερος δρόμος,
και πρέπει να στρίψεις
με τόλμη προς τα εκεί
που χτυπάει περισσότερο
η καρδιά σου.
Κι ακόμα:
Άστο τ’ άπληστο όνειρο
να πετάξει σαν τον καπνό
ανάμεσα στ’ αστέρια.
Κάνεις δεν ήξερε
πόσο ψηλά μπορεί να φτάσει
προτού ανοίξει τα φτερά του.
Ό,τι αξίζει πολύ,
πονάει πολύ..
.
.
Μανώλης Κατσούλης
ΥΠΕΡΟΧΟ!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή