Μίλα μου...
Μόνο με τα μάτια,
μίλα μου!
Είναι τα μόνα,
που μιλάνε άπταιστα,
τη γλώσσα της αλήθειας,
τι κι αν πιστεύουν κάποιοι,
το αντίθετο...
Και πώς αστράφτουν οι λέξεις;
Μοιάζουν άστρα νιογέννητα,
στα φώτα των ματιών!
Πώς καταπίνουν
λαίμαργα επίπλαστ' αδιέξοδα...
πρωτόπλαστα σκοτάδια...
Μεδούλια, μύες και αρμοί,
κορμιά που παραλύουν,
στο άκουσμα των συλλαβών,
που τόσο γενναιόδωρα,
τα μάτια, "εκστομίζουν"...
Το βλέμμα είναι "πολυτονικό"!
Κι όταν ψελλίζει, σ' αγαπώ,
εκείνο το ωμέγα του,
Θεέ μου, πώς κρέμεται
απ' τα βλέφαρα,
άλλοτε λάγνο,
άλλοτε σεμνό,
μα πάντα περισπώμενο!
Βλέμμα!
Στα "θυρανοίξια" της ψυχής,
πάντα παρόν!
Ένα σου βλέμμα!
Του ήλιου σπέρμα!
Όλοι το λένε αγάπη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου