Αρνούμαι, ν' ασπαστώ το σκοτάδι σου,
όταν στην ψυχή μου βασιλεύει το φως.
Αρνούμαι, να πάψω να νοιάζομαι,
όταν στην καρδιά μου, "χορεύει" η αγάπη.
Αρνούμαι, να "εκτελέσω" την ελπίδα,
όταν στα σωθικά μου, "γεννιούνται" όνειρα.
Αρνούμαι, να μην ερωτεύομαι,
όταν κοπάδια αισθήσεων,
πλωτόπλαστα καρδιοχτύπια,
"τρέχουν" πάνω στα στήθια μου.
Αρνούμαι, να προσποιούμαι πως δε βλέπω,
όταν στα μάτια μου "βουτάνε"
και "δροσίζονται" ήλιοι και φεγγάρια.
Αρνούμαι, να ξεχάσω τη διάλεκτο του σώματος,
όταν η σάρκα μου έχει μνήμη.
Αρνούμαι, ν' απεκδυθώ, την ανθρώπινη φύση μου,
για να σου μοιάσω.
Αρνούμαι, να μην "ανασαίνω",
τη γεύση του φιλιού, ν' απαρνηθώ.
Αρνούμαι, να μην "οσφραίνομαι"
τη μυρωδιά που 'χει το χώμα...την αμόλευτη.
Αρνούμαι, να συναινέσω, στη δολοφονία μου
Αρνούμαι, να ζω με ψευδαισθήσεις,
Οταν υπάρχει αλήθεια
Όταν υπάρχει Θεός
Αρνούμαι, μ' ακούς;
Πολλά συγχαρητήρια!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίσαι εξαιρετική Κατερίνα!!