Τ'αλάφιασμα του ήλιου
ξελόγιασμα του νου, βυθίζεσαι
στ' αρμένισμα στην άκρη του ουρανού
στο άπιαστο τ' ονείρου σε κείνα που μιλούν!
Κι εκείνη η ψυχή μου
σαν ξεχασμένη αμμουδιά, τα πέλαγα
αρμενίζει, συνένοχος η σκέψη σου και
η μέθη απ' το φιλί σου που σκέφτομαι συχνά!
Πως ξεγλιστράει ο νους
σ' εκείνη τη ματιά, εκεί σε ανταμώνω
στης ψυχής τα μυστικά, σε σκέφτεται
λιγώνεται η καρδιά,τ' απέραντα ακρογιάλια
σου διανύω στη σιγαλιά!
Στ' αλάφιασμα του ήλιου
μέσα στη συννεφιά, ξοδεύω τις ανάσες μου
με παρασύρει τ' όνειρο στου μεθυσμένου
ορίζοντα τα μακρινά!
Στην άκρη του ουρανού
ξεχνιέται η ματιά, μεθάς στα πορφυρά
τα δειλινά, ανείπωτα κάνεις ταξίδια
σε μια πανσέληνη αγκαλιά!
Φορτίζεται η ψυχή μου
κι αυτή η αποθυμιά μου ελέγχει
την αντίσταση, και κείνο το συναίσθημα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου