Κλείνω τα παράθυρα... Μαρίνα Αντωνίου Μάρκου.

Κλείνω τα παράθυρα

και σφραγίζω καλά τις πόρτες.

Γρήγορος ο άνεμος περνά

μπροστά στο μικρό σπίτι

και μέσα θέλει να μπει.

Δακρύζω και ψιθυρίζω

αγάπης λόγια,

μα το δυνατό του σφύριγμα

σβήνει τον κάθε ήχο

και οι αποστάσεις

κρύβουν ουρανούς.

Τον άδειο δρόμο κοιτάω,

θυμάμαι πως τώρα

είναι αργά πια να μιλώ,

για ότι πέρασε,

έξω απ' το παράθυρο

και στο σκοτάδι έχει χαθεί.

Μένω στη γωνιά μου

και σε περιμένω.

Σου γράφω στη στάχτη:

τα σύννεφα που μαζεύεις στο σάκο σου

θα φέρουν στο τέλος βροχή.

Μαρίνα Αντωνίου