Τρεις αιωνιότητες... Κατερίνα Πήττα.

Εκείνες τις "απόκρημνες" νύχτες, με τις αισθήσεις ν' "ακονίζουν" γαλαξίες και τις απουσίες ν' αλυχτάνε στου κορμιού τις "χαράδρες", ύφανα φωλιές...για μας, στο γείσο τ' ουρανού! Έκλεψα τριάντα αστέρια στέμμα τα φόρεσα, να λάμπει η αγάπη για να με βρεις... αν ποτέ χαθώ, στης αναζήτησής σου τους αδιάβατους ωκεανούς! Κοίτα πως "σκιάχτηκε" ο χρόνος που έτρεξε, δίχως να σ' έχω! Τρεις αιωνιότητες, θαμμένες στου νου τ' απροσπέλαστο, γυρεύουν, το σώμα σου να φορέσω, τους χυμούς της στέρησης να καταπιώ, πυρακτωμενες ανάσες, ν' απιθώσω στων χειλιών σου τ' απύθμενο! "Στέγη" να βρίσκουν τα ιδρωμένα λιογέρματα, στου στέρνου σου το ξέφωτο! Στων ματιών σου το ξημέρωμα, να γδύνονται οι ανατολές μου κι ο θάνατος ητ τημένος τρις, ν' ασπάζεται Θεό και ζωή!!!

Κατερίνα Πήττα