Πόθοι Οδοιπόρων... Χάρης Παπασάββας.

Ανάγλυφη η ομορφιά σου

δύσκολα αναχαιτίζει τα βλέμματα ,

τους στεναγμούς των περαστικών απαλύνει,

στολίζοντας τους με αποστάγματα

γλυκών σταγόνων υποσχέσεων.

Στεγνώνουν τα χείλη

της πορτοκαλιάς από τις λύπες,

και καθώς το φεγγάρι καίει τα άνυδρα μάτια

μηρυκάζω τις μυρωδιές σου ,

όταν με το ένστικτο μου τα δειλινά

ανθίζεις φλογερά στην πεδιάδα μου.

Το υπέργηρο τοπίο ακούει

τους κουτσομπόλικους αντίλαλους

που σέρνει το ποτάμι και εξομολογείται

με την γραμματική του σφυρίγματος

του εραστή ανέμου,

τώρα αδυνατώ να σε χαϊδέψω,

καθώς το αθέατο χέρι μου

τηρεί ενός λεπτού σιγή.

Δεν μπορώ να δακρύσω,δεν υπάρχω,

μην ανησυχείς, σιμώνω ...

ξεπέζεψα την βάρκα της μνήμης

στο λιμάνι της ύπαρξης

και όλα βουλιάζουν ήσυχα

μες στην παχιά αρμύρα

χωρίς προδοτικά μάτια ,χωρίς δάκρυα.

Haris Papassavas