Ν'ανθίσουν τα φιλιά σου στα σεντόνια!
Το έρημο κρεββάτι μου, να αποκτήσει χρώμα!
Βαρέθηκα τα πάλευκα σαν χιόνια,
σκεπάσματα και το σκληρό μου στρώμα!!
Να ουρλιάξουν οι ατέλειωτες σιωπές σου!
Να ξεσκιστούν τα σπλάχνα σου από πόθο!
Μαζί να τραγουδάμε τις ωδές σου!
Άσμα βραχνό,αταίριαστο και νόθο!
Να σκοτεινιάσουν οι πολύχρωμες αυγές σου!
Ο ήλιος να ξεχάσει να ανατείλει!
Μονάχα έτσι θα ρουφώ απ 'τις πηγές σου,
το νέκταρ που θα στάζει απ' τα χείλη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου