Όταν οι θύμισες ξυπνούν... Λιλή Βασιλάκη.

Απόβραδο Πρωτοχρονιάς κι οι θύμισες, επί ποδός!

Απ' το κελί της λησμονιάς, που ενόμιζα, κλεισμένες,

ξυπνούν κι ιχνηλατούν τα χνάρια π' άφηκε ο καιρός

μέσα στου χρόνου τα άδυτα, θαρρούσα, κλειδωμένες...!

Ω, μα κοίτα τις πως έρχονται, ωσεί δαιμονισμένες!

Γοργόποδες, στοιχειά πεσιμισμού αρματωμένες,

και βάζουνε τρικλοποδιές, σε όσες απομείνασες,

μέσα στον κόρφο της ψυχής σαν χάντρες φυλαγμένες...

Ιχνηλατούν μ' εγρήγορση σ' όλα τα περασμένα.

Ξεθάβουν απ' τα σεντούκια τους, ο, τι 'τανε κρυμμένα,

εκείνα τα πανάκριβα, σ' ολκής θηκάρια φυλαγμένα

κι άλλα από λάθος βήματα πάνω σε κόψεις ματωμένα..

Μα πόση δύναμη οι κοκόφορμες κατέχουν!

Τις πιο 'μορφες, καλές στιγμές μου, τις συνθλίβουν

σε κατακόμβες, πιο βαθιά, κάθε χαρά μου κρύβουν

και σ' όλες τις χέρσες τρόπαια δάφνινα τους δίνουν...!

Και τώρα πια,

Πού και πως να βρω ανάδοχο τα λάθη να ονομάσει

και δικαστή αδιάφθορο μ' ευμένεια να δικάσει,

στο κάθε στίγμα άλλοθι αθώωση να δώσει

και μέσα στην ψυχή συγχώνευσης να πιάσει θέση;

Μα πώς είναι δίκαιο, τέτοια αστρόφωτη νυχτιά,

που άλλος έχει ταίρι, τη θαλπωρή για συντροφιά,

πίνει, γλεντά, βολτάρει, με τέμπο τραγουδάει

και τη δική μου την ψυχή, κακέντρεχα, η θλίψη

στο τέλμα της απόγνωσης με μένος την βουτάει!

Μα, έτσι, κακέντρεχα, βυθίζει την ψυχή η θλίψη ,

όσους στα δίχτυα η μοναξιά τους έχει ευνουχίσει !

Λιλή Βασιλάκη 31/12 /2020