Πόσο αγαπώ τις καταιγίδες
τα ανταριασμένα σύννεφα
τις θυμωμένες στάλες
που μαστιγώνουν τον αέρα
τα ευλύγιστα δέντρα
που σκύβουν ν'αντέξουν,
εγώ ποτέ δεν τα κατάφερα..
Στο νυχτωμένο μονοπάτι
επιστρέφουν όλες οι απουσίες
να μου κρατήσουν συντροφιά
γκρίζα καταχνιά στα μάτια μου
ένας κόσμος που άδειασε από τα μάτια σου
η εύθραυστη σιωπή
πληγή χωρίς όνομα
ανήμερο αποτύπωμα
δεν μπορεί να συγκρατήσει μια λεπίδα από χιόνι,
μα να που επιτέλους ξέσπασε η καταιγίδα
κι άπλωσε η θλίψη μου στις γωνιές του κόσμου
υπόλοιπο μηδέν
θρύψαλα του έσχατου παρελθόντος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου