Μια ιστορία αγάπης... Τάκης Κτενάς.

Σηκωνόταν στις μύτες των ποδιών της για να με φτάσει.Με αγκάλιαζε σαν να μην υπάρχει αύριο.Με ρώταγε απελπισμένα αν την αγαπώ και περίμενε κάθε φορά την απάντηση με την ίδια αγωνία,σαν να μην την ήξερε.Με ρώταγε γιατί τα καλοκαίρια βρέχει,αλλά όταν έβρεχε ήθελε να πηγαίνουμε στην θάλασσα και να κάνουμε έρωτα στην βροχή.Γέλαγε με το παραμικρό.Όλα της φαινόντουσαν αστεία δίπλα μου,προφανώς γιατί ήταν ευτυχισμένη.Δεν την άκουσα ποτέ να γκρινιάζει,να παραπονιέται,

να μουρμουρίζει.Όλα της άρεσαν,αρκεί να τα κάναμε μαζί.Όλα τα ήθελε,αρκεί να τα θέλω και εγώ.Τίποτα δεν την πείραζε,τίποτα δεν την ενοχλούσε.Ούτε τα κακοψημμένα σουβλάκια,ούτε οι μπριζόλες σαν σόλες,ούτε οι τσουχτερές τιμές,ούτε καν η αγενής η απρεπής καμιά φορά σερβιτόρου η μαγαζάτορα.Δεν υπήρχαν. Δεν υπήρχε κανείς όταν ήταν μαζί μου.Ο κόσμος όλος εξαφανιζόταν,λες και δεν υπήρχε κόσμος!

<<Μ' αγαπάς?>> <<Σ' αγαπώ!>>

Και όλα χανόντουσαν μέσα σε δυο λέξεις.Χανόταν ο κόσμος όλος και εμείς μαζί.Πόσο μαγική στιγμή! Πόσο μαγικά μπορούν να είναι όλα όταν πιστέψεις στο θαύμα! Γιατί πως να υπάρξει αλλιώς μαγεία? Αν δεν πιστέψεις...

Η νεράϊδα που έριχνε αστρόσκονη στα όνειρα μας και αυτά έτσι γινόντουσαν πραγματικότητα,πέθανε.Αν πεις <<δεν πιστεύω στις νεράϊδες>>τότε μια απ' αυτές πεθαίνει.Και πέθανε η δικιά μας.Η καλή μας νεράϊδα μας άφησε μονάχους και η σκληρή αδίστακτη πραγματικότητα μας τσάκισε.Δεν αντέχεται η πραγματικότητα όταν ζεις το όνειρο.Το όνειρο θέλει μαγεία για να ζήσει.Πρέπει να πιστέψεις στο θαύμα για να γίνει.Αλλά και πάλι όταν γίνει το θαύμα,όταν γεννηθεί,είναι δύσκολο να το κρατήσεις ζωντανό.Στο θαύμα πρέπει να δίνεις ζωή απ' την δικιά σου.Και όσο πιο πολύ το τρέφεις,τόσο πιο πολύ αυτό μεγαλώνει.

Εμείς ξεχάσαμε να ταϊσουμε το θαύμα.Πέθανε η καλή νεράϊδα και εμείς φανήκαμε ανίκανοι να το κρατήσουμε στην ζωή.Το Όνειρο, να το κρατήσουμε ζωντανό.Όπως γίνεται πάντα,όταν μετά από καιρό η πραγματικότητα γίνεται θεριό και μας κατατρώει.Αν η πραγματικότητα σκοτώσει το όνειρο,πεθαίνουμε και εμείς.Δίχως όνειρο δεν ζεις!

Και κάθε φορά που θυμάμαι την βροχερή καλοκαιρινή νύχτα που κάναμε έρωτα κάτω απ' τον έναστρο ουρανό στην αμμουδιά την φεγγαρολουσμένη,ακούω εσένα να με ρωτάς και πάλι:

<<Γιατί τα καλοκαίρια βρέχει?>>

<<Μα γιατί κλαίει ο ουρανός>>σκέφτομαι εγώ.Κλαίει αυτός,πριν κλάψουμε εμείς για μιαν ανάμνηση γλυκειά σαν μέλι και όμορφη σαν καλοκαιρινή νύχτα.Κλαίει γιατί ξέρει αυτά που εμείς δεν ξέρουμε.Κλαίει για αυτά που βλέπει από χαρά και για αυτά που μέλλονται από λύπη.Κλαίει αυτός όπως εμείς τώρα,όταν ένα φύλλο της καρδιάς μας θροϊσει στον άνεμο της θύμησης και στης γλυκειάς λησμονιάς την βρύση πάει να ξαποστάσει.Κλαίει αυτός γιατί η ομορφιά της στιγμής καμμιά φορά τον ξεπερνάει.Είναι αυτή σου η ομορφιά που στην Αιωνιότητα περνάει και βάφει την Στιγμή με τα πιο ωραία χρώματα της ίριδας.Με τα χρώματα του κόκκινου,του έρωτα τα χρώματα.

Τάκης Κτενάς