Ήταν ένα πρωινό κάτι από το πικάντικο της πιπερόριζας και το κίτρινο το χρυσό του ήλιου,
με γεύση από μαστίχα στη γλώσσα να κλωθογυρίζει γλυκά και να γαργαλάει τον ουρανίσκο όλο τσαχπινιά και χάδια περιπαιχτικά.
Μνήμες και εικόνες μέσα στην βιβλιοθήκη του μυαλού
και η σκέψη να πλανιέται με τη μυρωδιά ενός σιροπιαστού ολόφρεσκου γλυκού.
Ερχόταν από την κουζίνα κυριαρχικά και ταλάνιζε όλη τη γειτονιά από τη θεσπέσια τη μυρωδιά!!
Ορθάνοιχτες οι κουρτίνες να περιλουστούμε με φως
σαν γάτες νωχελικές όλο νάζι και φωνές.
Λόγια και ρυθμός,
τραγούδια σε ένα καλοκαιρινό νέο χρόνο με καλούδια και ρόδια, βασιλόπιτα και γαστριμαργικό πλούσιο βιος.
Και ναι...
Αυτός ο κορονοϊός μας είχε βάλει για τα καλά
να σκεφτούμε και να καταλάβουμε πόσο ωραία περνούσαμε παλιά...
Εικόνες με πολυκοσμία, με θόρυβο, φωνές, μια πολύβουη ανθρώπινη των σχέσεων πανδαισία.
Μας λείπεις χρόνε παλιέ...
Μας λείπεις...
Με αγκαλιές, φιλιά,
χαμόγελα και φιγούρες χορευτικές,
σάρκα στη σάρκα και σχέσεις στενές και αληθινές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου