Θυμισες μου!!!
Πόσες φορές αρμενισατε στα όνειρα μου...
Θάλασσα ασυνορη τής καρδιάς μου..
Στιγμές μου,
αναβάτες τών κυμάτων εσείς..
Κύπελλα,ποτε γεμάτα με σπέρματα πόνου..
πότε μ αγάπη και σοφία
σ'αβαφτιστο φώς...
Σ'ακλουθησα ως τα βάθη
τα ακυμαντα τής καρδιάς μου..
Μέσα στο θείο σου σβαρνισμα,
έμαθα πώς ή αγάπη, αρκείται στην αγάπη!!
Ελιωσες στα σπλάχνα μου
κι έγινες ρυάκι τρεχούμενο
που τίς νύχτες μου τραγουδάς μελωδίες
ουράνιες.
Χαρά και λύπη μου
γλυκά ανταμωμενες
κραυγές τής μέρας,
γλυκές σιωπές της νύχτας μου..
Τα πέλματα μου άφησα γυμνά στη Γη
κι ό αέρας, ανεμπόδιστος
ταξίδεψε στα μαλλιά μου.
Πότε πότε, απροσδόκητες τύψεις με ξυπνήσατε
για να με καθρεφτισετε τό πρωί
μες στο μικρό μου εαυτό.
Και εκείνη ή ποθητή ελευθερία
φωτα και σκιές,
άρρηκτα ζευγαρωμενες.
Ποθος μου ασυνορος για την ζωή
χωρίς καμία λογική..
Και εκείνο το ασυγαστο όνειρο
να φτάσω στην καρδιά μου....
..... πώς, Θεέ μου!!!
Μες στην αχλη τών εικόνων μπροστά στα μάτια μου
δοξολογω Κ ευγνωμονω
τό φώς με τίς καθαριες εικόνες
και τα χρώματα της αυγής..
Ευγνωμονω σε χρονε μου
πού για κέρασμα στερνό
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου