Πώς να σου πω
πόσο μου λείπει
ένα σπίτι με παράθυρα κλειστά,
που μοιάζει με ζωγραφιά σε κάδρο.
Θυμάμαι πως πέρναγε γρήγορα
η λύπη κι η χαρά,
σαν τις πεταλούδες της αυλής.
Εκεί τώρα στο σκοτάδι,
οι ρωγμές στους τοίχους
φωνάζουν τ' όνομά σου
και μέσα στη σιωπή
αντιλαλούν εκκωφαντικά.
Ένα πιάνο μακριά παίζει
παλιό λυπημένο σκοπό,
που δάκρυα μου φέρνει
και με μάτια κλειστά
μονάχη μου χορεύω,
πάντα με ίδια βήματα.
Τώρα νανούρισε τα χρόνια σου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου