Τ’ αστέρια πάντα φλόγιζαν το νου
Τ’ αστέρια πάντα φώτιζαν τις πλεύσεις των ψυχών
Τ’ αστέρια πάντα άραζαν στον όρμο της καρδιάς
Όμως τ’ αστέρια τα σκληρά
πόσο πολύ πόνεσαν μικρών παιδιών τη ρίζα
Αχ! Πολυαγαπημένα κορίτσια
πώς τα έσωσε η εφηβεία των αγοριών,
η άγουρη γλύκα Αγκομαχούσαν τρένα
στις ράγες τους τις σαρκοβόρες
Η ζεστασιά μόνο του άχυρου μαζί τα χνότα των αλόγων,
θύμιζαν πως κάπου ζωή θα υπάρχει
και όχι μόνο του φόβου το άγριο γινάτι
Ο πόνος της απόγνωσης, των αστεριών η πίκρα
Αχ! Πίκρα πικρή τα στέγνωσε
τα πολυαγαπημένα μας κορίτσια
Ώσπου τα αστέρια κάρφωσαν τη ρίζα της καρδιάς,
σκοτάδι έγινε βαθύ κι οι νύχτες μαύρο χιόνι
Ο προβολέας σαν φάρος γύριζε, σαν λύκος που σκοτώνει
Κι από το μακελειό στου ουρανού το αλώνι,
έμεινε σαν λάφυρο βαθύ, ένα σύννεφο ψυχής
πάνω στου κοριτσιού το αλαβάστρινο πόδι
Εκεί στου ολοκαυτώματος την μαύρη τρύπα,
χάθηκε η νιότη η μελιά
απέμεινε η γλυκόπικρη χαρά και μιας ζωής η ενοχή,
το αέναο γιατί, γιατί, γιατί, γιατί
Ύστερα ταξίδι Ομηρικό, από το θάνατο
ως την πάλη της ζωής,
πολλά παιδιά γύρω να γυροφέρνουν παιχνίδια, γέλια, χαρές
και στα στερνά των άστρων
τα στερνοπούλια να δίνουν νότες ίασης
και μελωδίες ενθύμησης
Εκεί στου ολοκαυτώματος την μαύρη τρύπα,
χάθηκε η νιότη η μελιά
απέμεινε η γλυκόπικρη χαρά και μιας ζωής η ενοχή,
Κατερίνα.Χ.Σκιντζή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου