Το Φονικό... Χάρης Παπασάββας.

Ανεβαίνοντας τη σκάλα με το ροζ το νυφικό , σαν με κοίταξες στα μάτια είχες κάνει και το πρώτο φονικό. Φυτοπολτός το σώμα μου στριφωμένος στον ουρανό, κρέμεται στην αξιοπρέπεια της ωμής στιγμής. Ο θυρεός της μνήμης μου σφραγίστηκε απ' την μορφή σου. Θάρρος δεν βρήκε η φωνή μου απρόσμενοι συριγμοί απ’ το φραγμένο στόμα, ξοδεύτηκαν στο τρεμούλιασμα του είναι μου. Στους κυρτωμένους κύκλους των ματιών σου τρεμάμενος τριγυρνώ, κέλυφος παραγεμισμένο με λύπη κρόσσια τα αναβλύζοντα ποτάμια ζήλιας, βουβάθηκαν οι καμπάνες απ’ τον πόνο. Κι από τότε με λεκέδες στην ψυχή , στην κόλαση μου ζω με φυλλοβόλο σώμα με μια καρδιά που άδολα αγαπά και ο χάρτης στον μαύρο τοίχο χωρίς σημάδια επιστροφής.

Haris Papassavas