- Τι έκανες; Γιατί τον χτύπησες;
- Φύγε. Δε θέλω να μιλήσω σε κανένα.
- Έλα μαζί μου. Πάμε να καθίσουμε στην τάξη.
Θα είναι καλύτερα.
- Σταμάτα να μου μιλάς. Και σταμάτα να αγγίζεις την καρδιά μου.
Τι θέλεις;
- Χτυπάει πολύ δυνατά.Πάμε. Δε θα μιλάω. Στο υπόσχομαι.
Κάθισε στο θρανίο του και χτυπούσε τα πόδια ,
σαν να ήθελε να τρυπήσει το πάτωμα .
Η καρέκλα του κουνιόταν πέρα δώθε και τα χέρια του
προσπαθούσαν να βρουν τρόπο
να ξεσπάσουν. Καθώς όμως δεν είχαν κάτι να χτυπήσουν,
μπλέχτηκαν μεταξύ τους σαν κόμπος.
Και όλο φυσούσε, ξεφυσούσε , μέχρι ο κόμπος να λυθεί,
να μερέψουν τα πόδια και η ψυχή
να μαζέψει τα παιδιά της ,που τον τάραξαν τόσο. Περίμενα......
Το μόνο που μπόρεσα να κάνω, ήταν ν' αγγίξω προσεκτικά
το γόνατό του, σε μια προσπάθεια
να το σταματήσω.Μα εκείνο συνέχιζε με ορμή και παρέσερνε
και το δικό μου χέρι.
Ακολουθούσα τον Ρυθμό χωρίς να μιλάω, αλλά και χωρίς
να παίρνω το χέρι μου από πάνω του. Μαζί! Μόνο μαζί.
Στον ίδιο Ρυθμό! Μέχρι.....
Το κουδούνι χτύπησε. Μας έσωσε!
- Να πάω κάτω να παίξω τώρα; Είμαι καλύτερα.
- Να πας, μόνο πριν φύγεις να αφήσεις κάτι εδώ.
- Δεν έχω τίποτα να αφήσω.
- Έχεις αγόρι μου. Έχεις τον θυμό που έφερες μαζί σου σήμερα.
Δεν τον χρειάζεσαι πια.
Είναι πολύ βαρύς κι εσύ πρέπει να τρέξεις στην αυλή.
- Πώς το κατάλαβες αυτό;
- Μου το μαρτύρησε η καρδιά σου πριν. Χτυπούσε τόσο δυνατά,
που ακούστηκε παντού!
Αν όμως θελήσεις κάποτε να μιλήσεις ,θα σε περιμένω εδώ!
Στο " σπιτάκι" μας!
Στην βιβλιοθήκη έχω ένα βιβλίο. Πριν σχολάσουμε,
βάλτο στην σάκα σου. Κάθε μέρα να
το φέρνεις , ακόμα κι αν δεν το διαβάσεις ποτέ.
- Γιατί μου το δίνεις τότε; Τι να το κάνω;
- Θα γίνετε φίλοι. Θα είναι ο πιστός σου φίλος .
Και παντοτινός! Θα σε μάθει, θα τον μάθεις
και θα περπατάτε μαζί. Έτσι θα βρεις κι άλλους φίλους
στο διάβα σου. Μόνο που τότε
θα ξέρεις τι να κάνεις για να είσαι ευτυχισμένος.
- Πάω να παίξω τώρα.........Θα το διαβάσω κυρία το βράδυ.
Αλλά δεν υπόσχομαι.
- Δε χρειάζεται αγόρι μου. Φτάνει που κατάλαβες .
Πήγαινε να παίξεις !
- Κυρία ...... Θα αφήσω εδώ αυτό που μου είπες .
Αλλά σε παρακαλώ να το προσέχεις . Το έχω
πολύ καιρό μαζί μου.
- θα το προσέχω αγόρι μου. Γι' αυτό είμαι εδώ.
Μην ανησυχείς . Κάποτε είχα κι εγώ το ίδιο.
Όλοι κάποτε είχαν .Το άφησαν όμως να το φυλάει
αυτός που ξέρει να αγαπάει δυνατά!
Κατερίνα Α. Εμμανουηλίδη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου