Σκίες Του Χειμώνα... Ιωάννα Αθανασιάδου.

Κι έπειτα ήρθαν οι αέρηδες με τα γαλάζια μάτια,

μπήκαν στις σπηλιές των βράχων

και φύσηξαν σαν τρελοί πάνω απ’ τα ψαροκάικα.

Αρμύρα και θάλασσα μύρισε ο καιρός

κι οι μέρες άλλαξαν πρόσωπο.

Κρύσταλλο θολό κι άπειρος χειμώνας ο ήλιος,

σταγόνες κρύες ο ουρανός.

Σκιές απόκοσμες οι άντρες με τον χειμωνανθό στην όψη,

οι γυναίκες γέρνουν σαν ικεσίες.

Δύσβατος ο καιρός

και η αιωνιότητα μια περιπλάνηση,

απύθμενο το φως

και το σκοτάδι ένα ψέμα.

Τα κρύα πρωινά λαμπάδες αναμμένες στις πλώρες,

υγρό δέρμα ο χρόνος.

Παράλληλες ευθείες οι μνήμες,

τα σταυροδρόμια γεμάτα φωτιά και πέλαγος απέραντο.

Σαρακοφαγωμένα ναυάγια ξεβράζει το κύμα,

έρημες οι ακρογιαλιές.

Κέρινα πρόσωπα άφθαρτα φτιάχνει ο Ίκαρος,

στους ώμους τους φτερά του ήλιου βάζει,

άλιωτο και τόσο νέο κείτεται το σώμα του

πλάι στις λεμονιές που φύτρωσαν καταμεσής στο πέλαγος.

Και οι γυναίκες με την αγάπη τη βαθιά

προσμένουν μια καλοσύνη απ’ τις θύελλες

και νήματα περίεργα αφήνουν οι μοίρες στις αγκάλες τους

να πλέξουν μ’ αυτά φορέματα

για τ’ αχαλίνωτα άτια του χιονιά.

Ιωάννα Αθανασιάδου,

ποίημα απ' το βιβλίο ΑΓΙΝΩΤΕΣ ΛΕΞΕΙΣ, εκδόσεις Βεργίνα.

Φωτογραφία από το διαδίκτυο