Αγαπώ το άπιαστο, το ανέφικτο και μισώ εμένα που δεν μπορώ
να το κάνω πραγματικότητα. Νιώθω καταραμένη.
Ντύνω τα όνειρά μου με τόση αγάπη, τόση τρυφερότητα και
έρχεται το πρωί και με γδύνει, με αφήνει να κρυώνω και να
λιγοψυχώ, με αφήνει να μετρώ τις στιγμές που μοιραστήκαμε
όταν είχα κλειστά τα βλέφαρά μου.
Είσαι η ζωή που δεν έχω και εγώ είμαι η γυναίκα που κανείς δεν
θα θυμάται. Νιώθω μαύρη! Μαύρη σαν τα κοράκια!
Δεν θα αντέξω κάποια στιγμή, θα αρχίσω να τρώω μόνη μου την
σάρκα μου. Θα αυτοτιμωρηθώ για την θλίψη που νιώθω,
θα με αγκαλιάσω τόσο σφιχτά ώσπου να σπάσω,
να γίνω χίλια κομμάτια που θα ξαμοληθούν έξω να σε βρουν.
Νιώθω να διαπράττεται ένα έγκλημα μέσα μου,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου