Σου ξέσκισαν τα όνειρα
οι αδηφάγοι τοκογλύφοι της ευημερίας
και την ανάσα ξέσκισαν
ρουφιάνοι της χλαπάτσας
κομπάρσοι της υποταγής
άρπαγες
με δόντια υπερμεγέθη
ξεχείλωτες γαστέρες
νομίζοντες τους εαυτούς τους
υπερέχοντες
και τη χαρά σου ξέσκισαν
ύδωρ γλυκύ τα χείλη σου
μη νιώσουν
το λάβαρό τους
υποταγμένα στόματα
της απληστίας ακόλουθοι πιστοί
ενώπιον της βαρβαρότητας
γονυκλινείς
ασχημοσύνης άσμα άδοντες
καρτερούντες
οι αγκαλιές να παύσουνε
σε μια γωνιά
να ξεχαστούν τα χάδια
τα μάτια μη μιλήσουνε ξανά
να τερματίσουνε οι νότες
τα πλήκτρα να σιγήσουνε
της άρπας οι χορδές να σπάσουν
άκου με σύνεση τον λόγο
όταν ηχήσουν οι καμπάνες
ο ήχος μέλι θα γενεί
τ'αυτιά σου να γλυκάνει
κλήση ιερή θα λάβεις
από ψηλά
στις γειτονιές των άστρων
στήθηκε πανηγύρι
της ευμορφίας η γιορτή
το συναπάντημα του κάλλους
χτυπήματα ακούγονται
ξανά
την πόρτα μην ανοίξεις
σε καρτερούν
ζωή ν'απομυζήσουν
κι άλλη
άκου με σύνεση τον λόγο
άνοιξε τα παραθυρόφυλλα
στον ήλιο
αιώνες τώρα οι αχτίδες του σε περιμένουν
το βλέμμα σου ξεδίπλωσε
στην απλωσιά της πλάσης
στα ασβεστωμένα πάρκα
στων νεανίσκων την ηχώ
στον γέλωτα των παίδων
την πόρτα μην ανοίξεις
άνοιξε τα παραθυρόφυλλα
στον ήλιο
τα ξεσκισμένα σου όνειρα
η ξεσκισμένη σου ανάσα
η ξεσκισμένη σου χαρά
να συρραφούν
υπόσταση να λάβουν.
νανσυ μπασδεκη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου