Σώπασαν πάλι οι ερημιές
Κλείστηκαν στον εαυτό τους
Μάζεψαν ξερόκλαδα αγκαλιές
Προσάναμμα να έχουν
Στο θλιμμένο χαμόγελο τους
Που και που θα ξεμυτούν
Ανάσα παγωνιάς να πάρουν
Να θυμηθούν μιας αύρας χάιδεμα
Πριν πέσουν μπόρες και τις πάρουν
Αχ Άνοιξη έλα γοργά
Έλα γοργά μαζί με τ'όνειρα σου
Με άνθη πάνω στα κλώνια σου
Να σπάσει η ερημιά μες στη φωλιά σου
Χελιδόνια, να φέρουν μηνύματα
Της αγκαλιάς που χάσανε οι μήνες
Και ότι έζησε μες στη σιωπή
Με το βοριά να φύγουνε οι μνήμες
Και αυτό το ηλιοβασίλεμα
Λυπήσου το λυπήσου το ουρανέ μου
Τόσα χρώματα τόση ομορφιά
Μονάχο του να γέρνει
Τι πίκρα θεέ μου
Άραγε η φύση χαίρεται
Αυτή την ερημιά της
Μήπως το επιδίωξε μετά
Από τόσες συμφορές που έζησε
Έστω για λίγο να χαρεί
Άρτεμις η Θαλασσινή
Από την καλντέρα της ψυχής μου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου