Σ' ένα κόσμο του "τόσο όσο" .. ξεκάθαρα
προτιμώ τους "όσο δε πάει".
Γιατί η ψυχή μου ημίμετρα δεν γνωρίζει.
Τα θέλω όλα χτυπημένα στα κόκκινα.
Γιατί εμένα μου βρέχει η τρικυμία το στόμα.
Το δικό μου σ' αγαπώ είναι χτυπημένο μέχρι το κόκκαλο.
Το δικό μου σε θέλω σε πετάει συθέμελα στην καταιγίδα.
Γι' αυτό θέλω να με διαβάζεις,
να μπορείς να νιώθεις τι αισθάνομαι.
Σαν ένα ποίημα ευανάγνωστο,
με ένα σώμα δυσκολοκατάκτητο.
Σαν ένας λυγμός που περνάει
απ' το σώμα σου στο σώμα μου τρέμοντας.
Εγώ είμαι το ποίημα το ανεξερεύνητο,
ανεξέλεγκτο σε συγκινήσεις.
Σαν μια πυρακτωμένη ρίμα
με χυμούς από ηφαίστειο.
Ηρώ Αργυρώ Αναστασίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου