'Παλιό, αλλά οι μνήμες πάντα ζωντανές'... Μαρία(Μιμή) Χατζηδημητρίου.

Απλωμένα στα σχοινιά τα ασπρόρουχα

Το αεράκι απαλό, θα τα στεγνώσει γρήγορα

Μην τα βρει ο ήλιος και μου τα κιτρινίσει

Να προλάβω να τα μάσω πριν φύγει το άρωμά τους

Μοσχοβολούν λεβάντα και τρυφεράδα

Ετσι έλεγε η μαμά..., ποτέ στον καυτό ήλιο τα ασπρόρουχα

και μη τα ξεχνάς, να τα μαζεύεις γρήγορα...

Την χαίρομαι την μπουγάδα μου....

Πόσο ολόλευκα είναι όλα, αστράφτουν καθαριότητα

Αχ! Ρε μάνα, κορόιδευα σαν μου τα έλεγες

Νιόπαντρη κοπελίτσα, θυμάμαι...

Η πρώτη μου μπουγάδα...κι εσυ εκεί να μου δείχνεις ...

Όλα στη σειρά, με τάξη, σε απόλυτη συμφωνία...

Γιατί... αναρωτιόμουν ..., αλλιώς δεν θα στεγνώσουν?

Ποτέ όμως, ποτέ..., δεν τα έβαλα παράταιρα...

Όλα σε συμφωνία...

Να, σαν τώρα τα χεράκιά σου ...

απλώνουν τα νυφιάτικά μου

ασπρορουχα κι εγώ κοπελίτσα μικρή .....

παρακολουθώ, σαν ιεροτελεστία .....

Όλα σε συμφωνία...

Μια ολόκληρη ζωή..., όπως τα ήθελες...

Μαρία(Μιμή) Χατζηδημητρίου