Νύσταξ' η νύχτα,
και στης αμμουδιάς το στρώμα γέρνει!
Μες στ' αλμυρίκια,
και στων κρίταμων τις ευωδιές,
απλώνεται!
Και στων ασφόδελων, τα χέρια τα γυμνά,
αφήνεται και ξαποσταίνει,
κοιτάζοντας στα μάτια το ξημέρωμα!
Άμμος και λευκοβότσαλα,
γλυκαίνουν το γλαυκό της βλέμμα,
π' ολονυχτίς κρατούσε ξάγρυπνους,
ανέμους και δαίμονες!
Κι έμεινα να την βλέπω!
Να παραδίνεται στη μέρα!
Την ώρα που γεννιέται η αλισάχνη
κι "εξατμίζεται" τ' όνειρο!
Μες στην οχλοβοή,
π' αφήνουν τα οργισμένα κύματα,
εκσφενδονίζοντας,
τη γυάλινη ορμή τους,
στων βράχων τ' αλμυρά κορμιά!
Που στέκουνε, στης θάλασσας τις ρίζες
χορτάτοι και περήφανοι,
"αποστηθίζοντας" την ιστορία!
Αλήθειες, ψέματα,
ανάμεσα σε μύριους λήρους λόγους,
και φλύαρες κουβέντες!
Κουρσάρων διηγήσεις,
μανάδων παίνεμα!
Ερωτευμένων οιμωγές
κι αγάπες που στον ίσκιο τους,
έσκυψαν και φιλήθηκαν,
και σε λυγμούς σκορπίσαν!
Τόσοι καημοί,
που κόμποι δέθηκαν,
στο γέρικό τους σώμα!
Τόσες ελπίδες,
που ναυάγησαν,
στις κακοτράχηλές τους πλάτες!
Και τόσα κρίματα,
που ξέβρασαν στα πόδια τους,
τα δουλεμπορικά!
Νάρκες παιδιών,
καταμεσής στο πέλαγο,
π' αναστενάζει θάνατο,
ως λάφυρα - παραμυθιών Ανατολής!
Κι έμεινα, με τα μάτια μου
θολά κι ασάλευτα,
να παρηγορώ...εκείνον,
τον δικό μου θαλασσόβραχο!
Εκείνον, που μοναδική του επιλογή,
είναι, όσο κι αν "βάλλεται",
στη σκληρή του μοίρα,
Κατερίνα Πήττα
Ό πίνακας, της εξαιρετικής ζωγράφου και φίλης Ελένης Γκόγκου,
την οποία ευχαριστώ θερμά, για την παραχώρηση!!!
Θαυμάσιο!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή