Πιάνοντας πάτο αναπηδώ
Υπέροχη ψευδαίσθηση η άνοδος
Κλωτσώ τα πόδια στο νερό
Το οξυγόνο για ακόμη λίγο αρκεί
Λίγο ακόμη και φτάνω στην επιφάνεια
Το στήθος ολοένα φουσκώνει
Πάλλονται η καρδιά κι οι φλέβες στο λαιμό
Χτυπώ πια τα χέρια
Μα το γαλάζιο ξεμακραίνει
Νιώθω το αίμα ν’ ανεβαίνει στο κεφάλι
Μουδιάζω από τα νύχια προς την κορφή
‒ Άρχισε η κάθοδος
* Από τη συλλογή μου "Ρετάλια", εκδ. Γράφημα, 2020.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου