Με μι αγκαλιά κι ενα χαμόγελο γλυκό... Αντριάνα.

Με μι αγκαλιά κι

ενα χαμόγελο γλυκό

Στον άστεγο που προσπέρασα

κρυμμένη στα πούπουλα

της ευτυχίας μου.

Στο προσφυγάκι από την Συρία

που ξέβραζε η θάλασσα κι εγώ

κοίταζα αδιάφορα τον κόσμο να

το χλευάζει βαριά.

Στον γέροντα που μ άπλωνε το

χέρι μέσα από ένα σκονισμένο

αστέρι κι εγώ τον αγνοούσα,

χαμένη στις παρυφές των

σκέψεων μου.

Στο παιδί με τις τρύπιες φλέβες

και το φαλακρό κεφαλάκι που

ζητούσε ελπίδα, χαρά, λίγες στιγμές

απόδρασης κι εγώ έτρεχα, έτρεχα

να προλάβω μη αφήνοντας χρόνο

και διάθεση να του μεταγγίσω αγάπη.

Στον φίλο που έκραζε βοήθεια γιατί

πνιγόταν στων συναισθημάτων την

αντάρα. Κι εγώ, εγκληματικά δειλή,

έκλεινα τ αυτιά με τα χέρια μην τυχών

και χαλάσει το σχέδιο δράσης των

στιγμών μου.

Στο παιδί με την μελανιασμένη καρδιά

που η μοίρα το κακοποιούσε βαριά, όταν

εγώ απέφευγα εμπλοκή μην τυχών κι

η ησυχία διαταραχθεί.

Σ όλους αυτούς, και σε σας με μι

αγκαλιά, ένα χαμόγελο γλυκό

Ζητάω συγγνώμη ταπεινά.

Αντριάνα.