Ανάμεσα Στις Λευκές Πλατείες... Χάρης Παπασάββας.

Στον Βαρδάρη απόψε,απροσδιόριστα κτίρια

μαζεμένα στις άκρες ,αφήνουν χώρο

στις μπλεγμένες συλλαβές να λικνιστούν ψηλά

σαν τα πολύχρωμα παιδικά μπαλόνια .

Ασάλευτες εφημερίδες καρφωμένες κάθετα

σε μυτερά κάγκελα, παγιδεύουν το βλέμμα

σημαδεύουν τους δίσεκτους χρόνους ,

καθώς η πένα ζωγραφίζει

σε υγρό μουτζουρωμένο ουρανό.

Στα μοναχικά δωμάτια,δεν ζουν φαντάσματα

αλλά σερνάμενες φιγούρες ενσαρκωμένης σκέψης,

λαξευμένες με αποσταγμένο φως,

θωπεύουν τα μετέωρα βλέμματα.

Ο χάλκινος Αριστοτέλης

ζαρωμένος στο ξέφωτο της αποικίας του

το κεφάλι του κρατεί απ' το πανδαιμόνιο του απατηλού.

Εμβληματικός ,με μάτια κλειστά

εμβαθύνει στους τυπωμένους αιώνες

του ανεμόδαρτου Θερμαΐκού,καθώς η πόλη καθρεφτίζεται

στο γυαλισμένο δάχτυλο του αριστερού του ποδιού.

Εμείς φιλιόμαστε ,φορώντας ρούχα αθωότητας

τον κόσμο ν' αλλάξουμε,ενώ στον πίδακα

του σιντριβανιού αντικατοπτρίζονται

τα γυμνά μας σώματα,

οι σκέψεις κρυστάλλινες στην αζωική μέρα.

Τα δένδρα στην πολύβουη πλατεία στολισμένα

με φύλλα πυρόλιθου και όνειρα αμνησίας ,

ενώ ο αγέρας και η βροχή με φωτιά και μύρο

ξεγυμνώνουν την ψυχή μας ,πηγαινοφέρνοντας

στα Λαδάδικα την κατάθλιψη και την μελαγχολία μας.

Στην απεραντοσύνη του χάσματος ,

ο χρόνος στάσιμος στο ανήλιο τοπίο

μας αποξενώνει απ' την ζωή ,

οι μηλόσποροι του νου σαπίζουν

και η χαρά της ζωής παρελθόν γίνεται.

Το χιόνι το κατάλευκο αθόρυβα μας σκεπάζει

χωρίς διάκριση,όλοι στις λευκές πλατείες

ανασαίνουμε ελπίδα ,

χωρίς πυξίδα βαδίζουμε,

έχοντας μικρούς φάρους

τα λαμπερά μάτια των παιδιών.

ΧΑΡΗΣ ΠΑΠΑΣΑΒΒΑΣ

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ