Μικρό κορμάκι πονεμένο
με σούπερ ήρωα μου μοιάζει.
Στο βλέμμα δάκρυ παγωμένο,
διαμάντι μοιάζει ξεχασμένο.
Δεν κλαίω μαμά μου,μη σε νοιάζει
ούτε φοβάμαι τις βελόνες
κλείνω τα μάτια μου και μοιάζει,
αγκάθι , μέσ' στις ανεμώνες.
Μην κόβεις τα ωραία μαλλιά σου,
δεν φταίς εσύ για τα δικά μου
Όταν στο πρόσωπο μου σκύβεις,
χαιδεύουνε τα μάγουλά μου.
Κοίτα! Ζωγράφισα αστέρια,
και άσπρες φτερούγες σαν τα κρίνα.
και μου είπανε δυό περιστέρια,
φίλος να γίνω εγώ μ' εκείνα.
Μου είπε ο θεός εχθές το βράδυ
γρήγορα θα γυρίσω σπίτι.
και δεν φοβάμαι στο σκοτάδι,
μου στέλνει τον αποσπερίτη.
Μου είπε γεννήθηκα γενναίος
και θα νικήσω τον καρκίνο.
Άντρας θα γίνω εγώ σπουδαίος
φτάνει τον πόνο να υπομείνω.
Κάνε κουράγιο λίγο ακόμα,
κοίτα με ,σου χαμογελάω.
Τώρα που θα'ρθει η νοσοκόμα,
Κτενά Ρούλα
Για τους μικρούς ήρωες που μας δίνουν μαθήματα ζωής!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου