Ώρες της προσμονής
μετρώ.
Του κόσμου τα αφανέρωτα
γυρεύω.
Ώρες που γίνανε λεπτά
κι αιώνες πάθους
γίναν ώρες.
Χωλαίνει το ρολόϊ
της καρδιάς,
στο μιζέρο το σήμερα.
Τί λόγια να βρω
που να μην πονά,
το μέσα μας;
Με το όνειρο μας
παραμάσχαλα
ένα χαρτί κι ένα μολύβι
το πείσμα μας κρατάμε
ζωντανό παράμερα
γιορτάζοντας μια
κατοχή στο μετερίζι.
Ανήμερα γιορτών
σε μια παράγκα
Ζωή
λέγεται..κοχλάζει,
διαμαρτύρεται,
διασπείρεται.
Σ'ένα αλλοιωμένο τοπίο
του ολότελα
υποταγμένου σήμερα!
Τί άλγος να σωπάσω;
Που αρρωσταίνει
η επιθυμία μας;
Πότε μονάζει,
πότε εκρύγνειται!
Στο χάος πλέον,
εμπιστεύεται
ο θεός
την ευτυχία μας
κρατώντας
το δισάκι της αγάπης
στα Κρυφία.
Κοάζουνε οι νύχτες
μοναξιά ανείπωτη,
νούφαρα οι ελπίδες μας,
τις μουσικές του Απόλλωνα
θα φέρουν
ξημέρωμα
τσιγάρα ενώ μετρούμε
στην επιφάνεια της λίμνης
των παθών'
όλοι μαζί Άνθρωπε,
Μαίρη Σκαρπαθιωτάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου