Κάποιο όνειρο έκανα χαρταετό
κι ένα αυγουστιατικο πρωινό,
ψηλά το έστειλα στον ουρανό,
παρέα με τους γλάρους.
Ξεχάστηκε ο χρόνος να κοιτά,
στο βράχο καθισμένος
δίπλα απ' τις αλκυόνες.
Ώσπου κουράστηκε ο ορίζοντας
και χάθηκε στης θάλασσας
τα μεγάλα βάθη.
Ποια παλιά καράβια τώρα
θα τον αγκαλιάζουνε, στα σκοτεινά νερά
που είχαν επιθυμήσει ορίζοντα να δούνε.
Απλωμένοι θρύλοι με μάτια υγρά,
περιμένουν δίπλα σε μαργαριτάρια,
τα θαύματα που μπορούν να δουν,
τώρα που έχει ο χρόνος ξεχαστεί
κι είναι ο ορίζοντας χαμένος,
Μαρίνα Αντωνίου 1/8/ 2021
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου