Την παλιά πόλη σιωπηλά
στα όνειρά μου ξεναγείζω,
μοιάζει με μια ζωγραφιά
το αιώνιο καστρο διαφημίζω.
Νύχτα στην πόλη, δρόμοι αδιανοί...,
κυριέυει σιωπή..., μοναξιά...,
στα πάρκα δεν υπάρχει ψυχή
τα όνειρα έμειναν φτωχά.
Σε ποιο δρόμο να στραφώ
να μπορέσω ν'ανασάνω;
γέλιο κάνω τον καημό
το παράπονό μου πνίγω.
Που νάβρω φίλο να μιλήσω
το μεράκι μου να πώ;
Σε χαρτί θα ζωγραφίσω:
το χαμόγελο απών...
Μόνη βυθιζμένη στις σκέψεις
χιλιόμετρα διανείω πολλά,
ο φόβος παγώνει τις λέξεις
και λιθοβολεί πεισματικά.
Το γέλιο απών απ' τα χείλη
θερίζει, δέρνει αλύπητα ο ιός,
τη σάρκα ανθρώπων διαλύει,
μόνο, σ'ένα αύριο ελπίζω με φώς!
Αχ... Θεέ μου, πως μπορείς,
να είσαι σύμμαχος στη μπόρα;
η πέτρινη πόλη αιμορραγεί,
κάνε την ελπίδα καρποφόρα!
Αργυρόκαστρο, αιώνια πόλη
λιθόστρωτη, χτισμένη σκαλιστά,
στούς πρόποδες γιγαντομένη
δεν φοβήθηκες στα πιο σκληρά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου